De weg van Fionnphort leidt via Fidden Farm naar Knockvologan Farm. Knockvologan Farm weerspiegelt de sfeer van The Ross of Mull. ′Verwaarloosd′ volgens sommigen. Oude schuren, volgestouwd met afgedankte spullen, vol gaten waar de zwaluwen dankbaar gebruik van maken. Een overwoekerd parkeerterrein met een paar sloopauto′s, een oude caravan en niet echt uitnodigende loungebank. Grof vuil in de berm. Zoals bij zoveel huizen in deze streek denk je in eerste instantie dat het grote huis onbewoond is, reeds lang geleden verlaten. Totdat je vrolijk de was ziet wapperen aan het waslijntje. Veel land, een groot, afgelegen huis en waarschijnlijk niet wekelijks de Gemeentelijke Grofvuilophaaldienst op het erf. Wie zou zich er druk om maken?!
Van hier leidt een voetpad naar het strand. Ook heel wit en blauw. Bij het juiste tij is het mogelijk naar Eil Erraid te wandelen. Zie Isle of Erraid voor een beschrijving. Wij hebben de wandeling niet gemaakt, want al fotograferend duren mijn wandelingen oneindig veel langer dan de in de gids beschreven tijd. Bij opkomend tij een factor om rekening mee te houden!
Bij de schuren van Knockvologan Farm is de toegang tot het Tireragan natuurpark. Verrassend genoeg hangt er een bakje met fonkelnieuw ogende wandelkaartjes aan het moeilijk te openen toegangshek. Van hier loopt een ′pad′ naar Traigh Gheal, nog zo′n adembenemend mooi strandje (volgens de folder). Het pad is grotendeels overwoekerd, de grond is drassig, geen pad voor de wat minder avontuurlijke wandelaar. Zie www.walkhighlands.co.uk voor een beschrijving.

Op het strandje van Knockvologan nestelen oeverzwaluwen in de rand van de machair. Schapen grazen op de machair of rusten in de beschutting van de rode kliffen. Op de rotsen de eeuwige scholekster, de oever- of rotspieper en de bontbekplevier. En er zwemt en speelt een vijftal zeehonden in een verderop gelegen baaitje.

Het miezert, de lucht is grijs, boven de rotsen klinkt de luide roep van de scholekster. In de verte spelen jonge zeehondjes. Even lijken ze naar het strand te gaan, maar ze bedenken zich. Ik leun tegen de zwarte rotsen en volg met mijn lens de kennelijke leider. Bedachtzaam zwemt hij/zij mijn kant op, soms even opgericht met nieuwsgierige blik en dan vol vertrouwen een klein stukje dichterbij. De wereld staat stil, er is alleen nog dit moment van stilte, van miezerregen en zeewind, de donkere rotsen en de luid roepende vogels, de nieuwsgierige zeehond en ik.