onze eigen dehesa
Extremadura - Op de finca
Finca los Abubillas 2018
Inmiddels zijn Elly en Gertjan druk bezig met een zwembad op de finca. En een eigen bijeneterwand .... We zijn helaas te vroeg in het jaar voor de zomergasten onder de vogels. In de top van de steeneik bij de bungalow zingt nu de boomklever het hoogste lied. Nou ja... zingen.. schetteren is een beter woord misschien. Maar hij haalt het niet bij de Zwarte spreeuw die af en toe ook een duit in het zakje doet. Veren in de wind en het hoogste lied, eigenlijk geniet ik wel van hem, met z′n onverzorgde uiterlijk op vrouwtjesjacht. De weide onder de steeneiken is nu frisgroen en bespikkeld met het geel van wilde rucola. Mijn project van Blauwe eksters tussen gele bloemetjes faalt elke ochtend jammerlijk als de onverbeterlijke dames Kip zich op het gestrooide voer storten.
′s Ochtends en ′s avonds is het koud, niet veel boven het vriespunt, maar in de loop van de dag wordt het warmer en warmer en ′s middags kunnen we heerlijk in de korte broek buiten zitten.
Inmiddels zijn Elly en Gertjan druk bezig met een zwembad op de finca. En een eigen bijeneterwand .... We zijn helaas te vroeg in het jaar voor de zomergasten onder de vogels. In de top van de steeneik bij de bungalow zingt nu de boomklever het hoogste lied. Nou ja... zingen.. schetteren is een beter woord misschien. Maar hij haalt het niet bij de Zwarte spreeuw die af en toe ook een duit in het zakje doet. Veren in de wind en het hoogste lied, eigenlijk geniet ik wel van hem, met z′n onverzorgde uiterlijk op vrouwtjesjacht. De weide onder de steeneiken is nu frisgroen en bespikkeld met het geel van wilde rucola. Mijn project van Blauwe eksters tussen gele bloemetjes faalt elke ochtend jammerlijk als de onverbeterlijke dames Kip zich op het gestrooide voer storten.
′s Ochtends en ′s avonds is het koud, niet veel boven het vriespunt, maar in de loop van de dag wordt het warmer en warmer en ′s middags kunnen we heerlijk in de korte broek buiten zitten.
ochtendlied
Finca los Abubillas 2017
Een bungalow in je eigen dehesa, heerlijk veel ruimte en rust. De eigenaren van de finca, Elly en GertJan, hebben veel zorg besteed aan tal van details die het verblijf net even iets extra′s geven. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is aanwezig in de bungalow. En mocht het je onverhoopt toch aan iets ontbreken, dan is een berichtje naar Elly en Gertjan voldoende. Ook kennen beiden het gebied op hun duimpje, wat terug te vinden is in de hele dikke informatiemap.
Naast het terras is zelfs al een setting gebouwd om vogeltjes met rustige achtergrond vast te leggen - een rotsblok, een wendbare tak, een voederbakje. Aangezien het 35+ graden is, vul ik het voederbakje een paar keer per dag met water. Vroeg in de ochtend zijn de blauwe eksters meestal de eerste, het zonlicht glipt dan net langs de bungalow. Een mooi moment, maar je moet snel zijn, want rond de voeder/drinkbak heerst een hiërarchie. Als je rond kwart over acht de auto van Elly of Gertjan hoort weet je dat het voorbij is voor de blauwe eksters. Alsof de kippenren geen drinkvoorziening heeft, stormen de dames Kip naar het drinkbakje. Voor de rest van de dag zijn zij de koninginnen van de setting. Kleinere vogeltjes als mussen en mezen wachten geduldig tot de eksters en kippen een gaatje laten vallen. In de prachtige steeneik naast onze bungalow laat een boomklevertje een en ander gelaten aan zich voorbijgaan. Af en toe komt de Roodkopklauwier een liedje zingen in het topje van diezelfde steeneik.
De eerste dagen van ons verblijf zijn het overigens de 300 schapen die zijn ingezet als grasmaaiers, die zich de drinbkbak toeëigenen.
Zittend op je terras moet je ook niet vergeten de lucht in de gaten te houden, ook boven de finca cirkelen de roofvogels.
Het terras zelf is overigens eigendom van de supermieren. Ik vind ze persoonlijk wat minder.
Een bungalow in je eigen dehesa, heerlijk veel ruimte en rust. De eigenaren van de finca, Elly en GertJan, hebben veel zorg besteed aan tal van details die het verblijf net even iets extra′s geven. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is aanwezig in de bungalow. En mocht het je onverhoopt toch aan iets ontbreken, dan is een berichtje naar Elly en Gertjan voldoende. Ook kennen beiden het gebied op hun duimpje, wat terug te vinden is in de hele dikke informatiemap.
Naast het terras is zelfs al een setting gebouwd om vogeltjes met rustige achtergrond vast te leggen - een rotsblok, een wendbare tak, een voederbakje. Aangezien het 35+ graden is, vul ik het voederbakje een paar keer per dag met water. Vroeg in de ochtend zijn de blauwe eksters meestal de eerste, het zonlicht glipt dan net langs de bungalow. Een mooi moment, maar je moet snel zijn, want rond de voeder/drinkbak heerst een hiërarchie. Als je rond kwart over acht de auto van Elly of Gertjan hoort weet je dat het voorbij is voor de blauwe eksters. Alsof de kippenren geen drinkvoorziening heeft, stormen de dames Kip naar het drinkbakje. Voor de rest van de dag zijn zij de koninginnen van de setting. Kleinere vogeltjes als mussen en mezen wachten geduldig tot de eksters en kippen een gaatje laten vallen. In de prachtige steeneik naast onze bungalow laat een boomklevertje een en ander gelaten aan zich voorbijgaan. Af en toe komt de Roodkopklauwier een liedje zingen in het topje van diezelfde steeneik.
De eerste dagen van ons verblijf zijn het overigens de 300 schapen die zijn ingezet als grasmaaiers, die zich de drinbkbak toeëigenen.
Zittend op je terras moet je ook niet vergeten de lucht in de gaten te houden, ook boven de finca cirkelen de roofvogels.
Het terras zelf is overigens eigendom van de supermieren. Ik vind ze persoonlijk wat minder.
Op een middag tref ik een allerschattigst klein muisje aan in de legeflessenmand. Het diertje ziet er totaal wanhopig uit, aan zijn staart hangen de supermieren, ze zijn duidelijk in de aanval. Af en toe hapt het muisje naar een belager, het is een intens treurig tafereel. Te treurig om de camera te gaan halen, er zijn ethische grenzen aan de fotografie. Daar krijg ik natuurlijk spijt van. Ik besluit het muisje te bevrijden uit zijn benarde positie en neem de mand mee de dehesa in. Dan kan het muisje wegrennen en de supermieren van zich afschudden, zo is mijn gedachtegang. Het muisje staat wat verdwaasd tussen de kale grassprieten. Aan mijn voeten staan de dames Kip belangstellend toe te kijken. Dan begint het muisje voorzichtig te lopen, eindelijk vrij! Had je gedacht...... een van de dames Kip schiet naar voren en grijpt het diertje met haar snavel, de andere dames snellen toe en er ontstaat een hevig gevecht om het muisje. Valt me dan toch tegen van die keurige dames.
Als de rust is weergekeerd, zie ik een volgende bezoeker het terras opschuiven. Dat is wel een momentje van wilde paniek. Ik probeer me te herinneren wat men in natuurfilms doet wanneer men oog in oog komt te staan (in mijn geval te zitten in de tuinstoel) met een "cobra" of zoiets. De slang kruipt vastbesloten mijn kant op en richt zich vlak voor mijn stoel op. Ja, het was een topfoto geweest, maar vooral niet bewegen meen ik mij te herinneren. De slang kijkt me een paar momenten dreigend aan en schuift dan onder mijn geheven benen door richting trap naar de voordeur. "Ga weg!", maar dat heeft meestal weinig effect. Triomfantelijk ligt de slang voor de deur. Het is vast zo′n adderringslang, waarvan al die vogelaars met hun 133 soorten altijd opmerken dat ze die als kers op de taart ook nog hebben gezien. Toch maar een foto dan? Voorzichtig pak ik mijn telefoon, wel geen topcamera, maar toch een stukje bewijsmateriaal. De slang gluurt naar de legeflessenmand, zou hij het weten? van dat muisje? Ik kijk hoopvol omhoog, waar is de slangenarend als je hem nodig hebt?
Uiteindelijk glijdt de slang traag langs de muur terug de dehesa in, aan mijn voeten staan de dames Kip respectvol toe te kijken. Heldinnen!
Als de rust is weergekeerd, zie ik een volgende bezoeker het terras opschuiven. Dat is wel een momentje van wilde paniek. Ik probeer me te herinneren wat men in natuurfilms doet wanneer men oog in oog komt te staan (in mijn geval te zitten in de tuinstoel) met een "cobra" of zoiets. De slang kruipt vastbesloten mijn kant op en richt zich vlak voor mijn stoel op. Ja, het was een topfoto geweest, maar vooral niet bewegen meen ik mij te herinneren. De slang kijkt me een paar momenten dreigend aan en schuift dan onder mijn geheven benen door richting trap naar de voordeur. "Ga weg!", maar dat heeft meestal weinig effect. Triomfantelijk ligt de slang voor de deur. Het is vast zo′n adderringslang, waarvan al die vogelaars met hun 133 soorten altijd opmerken dat ze die als kers op de taart ook nog hebben gezien. Toch maar een foto dan? Voorzichtig pak ik mijn telefoon, wel geen topcamera, maar toch een stukje bewijsmateriaal. De slang gluurt naar de legeflessenmand, zou hij het weten? van dat muisje? Ik kijk hoopvol omhoog, waar is de slangenarend als je hem nodig hebt?
Uiteindelijk glijdt de slang traag langs de muur terug de dehesa in, aan mijn voeten staan de dames Kip respectvol toe te kijken. Heldinnen!
Aan de aandacht van de schapen ontsnapte wilde haver