Dauwbraam (Rubus%20caesius)

′Duinenbloed′ - een ′blauw delletje′ waar je kon gaan zitten met je emmertje en plukken maar. De blijdschap als het emmertje tot de rand gevuld was en je het trots mocht legen in de grote emmer die mijn vader mee had. De waarschuwingen van mijn vader "geen andere bessen plukken, die zijn giftig!". Eenmaal thuis, zonverbrand, moe en voldaan, maakte mijn moeder flessen vol bramensap "voor de vitamine C in de wintermaanden". En dan als iedereen snotterend en sniffend in bed lag, werd er zo′n fles "duinenbloed" vol vitamines uit de kelder gehaald. Meestal stond er een laagje schimmel op.
Groeide er toen meer braam of leek dat alleen maar zo in mijn kinderogen? Een ′blauw delletje′ heb ik, zoveel jaren later, nooit meer gevonden. De nostalgie van de braam is echter nooit helemaal verdwenen.

Dauwbraam wordt ook wel duinbraam genoemd.
De stengels zijn rond en bij in de duinen groeiende planten kruipend, ze wortelen op de knopen en vormen dan bladrozetten. De oude stengels sterven af. Als de Dauwbraam niet in de duinen groeit zijn de takken meer boogvormig en ze sterven ook niet af, maar overwinteren. Niet-bloeiende stengels hebben een dikke waslaag en veel kleine stekels. De kruipende stengels van de Dauwbraam zijn goede zandbinders.
Het blad is drietallig, lichtgroen en kort behaard. Ze hebben zittende, vaak gelobde zijblaadjes. De bladsteel is gegroefd. De steunblaadjes zijn langwerpig.
De bloemen zijn tweeslachtig. Ze staan in trossen van weinig bloemen. De kleur is wit. De kroonbladen zijn eirond tot rond en langer dan de grijsviltige kelkbladen.
De bramen bestaan uit 5 tot 20 deelvruchtjes. De donkerblauwe kleur verdwijnt vaak onder een wittige waslaag. De bramen zijn zuur, zeer sappig en rijk aan vitamine C.